Heel gelukkig
In de lente, eind mei, gingen we op een vroege vakantie naar Luxemburg. Niet te ver van Nederland want één van de dochters was in juni uitgerekend van haar tweede kindje. Ik wilde graag naar de kust en daarom gingen we eerst naar Noord Holland. Direct op de eerste dag al maakten we een prachtige fietstocht door duinen en bossen en stonden we aan zee. Ik vind dat fijn. Langs de waterlijn lopen, het geluid van de golven, de wind, de ruimte van lucht, water en zand. Ik hou niet van op het strand liggen, maar deze avond was perfect. Ik was heel gelukkig.
Het laatste stukje van de fietstocht voerde ons langs miljonairshuizen en ik riep voor de vierde keer uit hoe mooi en gevarieerd onze fietstocht wel niet was. Het werd nog gevarieerder: ik viel en bleek een dubbele breuk in mijn onderbeen te hebben. We brachten het grootste gedeelte van de nacht door in een ziekenhuis.
Schrijven over verlies
De verpleegkundige die zich om mij bekommerde was heel aardig en zorgzaam. Hij vroeg naar mijn beroep en ik vertelde dat ik net een site had gelanceerd en daar na de vakantie verder aan wilde werken. Dat het onder andere ging over de helende werking van schrijven. Na enige aarzeling vertelde hij zijn verhaal over een drama in de familie. Over zijn schokkend verlies en zijn diep verdriet. En hoe hij daarover was gaan schrijven en hoe hem dat had geholpen. De toevalligheid maakte me blij en verwonderd.
Een verloren zomer
De volgende dag reden we terug naar huis. Mijn been verpakt in gips, in afwachting van de operatie die zou volgen in het ziekenhuis in onze regio. Daar hoorde ik opnieuw hoe complex de breuk was, hoe ingewikkeld de operatie en hoelang het revalidatieproces. En hoe onzeker de mate van restletsel. Bezoek van buren sprak over “een verloren zomer”.
Bladzijden vol
Hoewel ik dapper zei dat alleen mijn been en niet ik gebroken was, viel de impact me vies tegen. Ik ondervond hoe het is om te leven met pijn. Ik merkte dat mijn hele systeem van slag was en bij moest komen. Ik ervoer hoe het is om afhankelijk te zijn. Heel veel niet meer zelf te kunnen. Ik voelde de dankbaarheid dat dat bij mij alleen tijdelijk zou zijn. Waardeerde des te meer wat ik nog wel kon en hoeveel hulp en steun ik kreeg. Ik worstelde met het gevoel van aftakeling, niet meer mee kunnen doen, een been dat niet meer zou worden hoe het was. Ik rouwde om dat verlies. Bladzijden vol schreef ik.
Liefde en dankbaarheid
Al die maanden werkte ik niet aan de site. Mijn hoofd was er nog niet klaar voor en mijn hart was vol van mijn prachtige kleine kleindochter. Ook in een rolstoel kun je baby’s en peuters knuffelen. En met krukken kun je nog net zoveel van je dierbaren houden. Wat ik ook leerde was houden van mijn lichaam, meer dan ik eerst deed. Het werkte zo hard om te herstellen en het deed samen met mij, zo haar best. Nee, het was geen verloren zomer. Het was een prachtige, leerzame zomer. Pijn en tranen, nieuwe ervaringen en inzichten, heel veel liefde en dankbaarheid.
Rouw jij ook om een klein of groot verlies? En wil je daarover schrijven? Contact me dan hier.
Schrijf jezelf next level is onderdeel van WunjoWelZijn