Hij schreeuwde. Tegen mij.
Het kantoor was op zolder. Onder het puntdak. De zon scheen door het raam en haar licht viel op tafel. De man stond tussen het raam en de tafel. Ik zat aan tafel. Een andere collega ook. Hij schreeuwde. Tegen mij. Hij schreeuwde een waterval aan harde, boze woorden naar mij toe. Ik verstond ze maar half. Kon ze al helemaal niet in een context plaatsen. Ik was in shock. Ik had dat schreeuwen van hem nog niet meegemaakt. Had wel gehoord dat hij soms tekeer ging. Maar tot dan nooit tegen mij.
Hij was een aardige, wellevende man. Ik mocht hem graag. Ik hield van zijn humor en van de manier waarop hij mensen kon observeren en hen begeleidde. We hadden goede gesprekken. Ik ervaarde in die gesprekken een zekere mate van openheid en vertrouwelijkheid. Misschien had ik het mis.
Op die dag hadden we een informeel overleg met ons drieën. Voor mij kwam het schreeuwen volkomen onverwacht. Ik was er niet op voorbereid, voelde het niet aankomen, had het niet verwacht. Toen ik mijn spraak terug had, zei ik stellig: Nee, nee, niet zo. Ik maakte een gebaar of ik een einde maakte aan een voetbalwedstrijd. Klaar. Stoppen.
Het lucht wel lekker op, zei hij
Het schreeuwend alles eruit gooien, stopte bij mijn collega net zo plotseling als het begon. Blijkbaar was alles gezegd. Ik had geen inhoudelijke inbreng gehad. Daar was geen ruimte voor. Ik vertelde hem dat ik op die manier geen gesprekken wilde voeren. Hij keek me aan met een lachje en zei: “Nee, maar het lucht wel lekker op. Ik ben alles weer kwijt.”
Het lukte me later niet om erachter te komen wat er nu precies dwars had gezeten. De vragen die ik daar over stelde, bleven onbeantwoord. Waardoor die plotselinge boosheid was ontstaan, bleef ook een raadsel. Ik moet signalen hebben gemist.
Ik las dat mensen die schreeuwen eigenlijk helemaal niet willen communiceren. Ze willen aanvallen. Tegelijk is het bekend dat dit gedrag een schreeuw kan zijn om hulp. Of dat het een ontlading is, net als een huilbui die de lucht klaart. Ik was perplex en had vooral zo graag begrepen hoe dit gedrag ontstond en welke behoefte erachter zat.
Schreeuwen valt onder mishandeling
Schreeuwen valt onder mishandeling las ik. Het is ongezond omdat de hersenen het zien als een alarmsignaal en daarop anticiperen. Ons lichaam maakt zich klaar om te vechten of te vluchten. Voor degene die schreeuwt is het niet gezond om langdurig stress te ervaren. Emoties uiten is gezond, maar niet als de manier waarop ze juist aanwakkert.
Hoe doe je dat dan, dat goed uiten van emoties? Het is niet goed om ze te onderdrukken, dan gaan ze ergens vast zitten in je lijf. Emoties willen gevoeld worden. We hoeven er geen grote verhalen van te maken.Daar worden ze alleen maar groter van. Verzet je niet, laat ze er zijn. Probeer ze te observeren en ze voorbij te laten gaan.
Schrijf het van je af
Dat lukt natuurlijk niet altijd. Soms is de boosheid te groot, het verdriet te diep, vliegt de angst je teveel naar de keel. Wat helpt is je boosheid te verwoorden. Praat erover met je partner, vrienden, familie, een hulpverlener, een coach. Krop het niet op. Wil je niet steeds aandacht van een ander vragen dan kun je het van je af schrijven. Dat helpt ook! Het is een makkelijke en snelle manier om je hart te luchten waar en wanneer je dat nodig hebt. Pak een vel papier en pen of je laptop en ga los. Of vraag mijn gratis schrijfoefening aan.
Zo hoef jij niet meer te schreeuwen omdat je te lang rond bleef lopen met wat je dwars zat, je hinderde of verdriet deed. Laat je lontje niet te kort worden en benut de kracht van schrijven.
Liefs, Anke
Schrijf jezelf next level is onderdeel van WunjoWelZijn