De lente barst uit!
De kale grijze tuinen kleuren hier en daar groen. We zien paars, lila, wit en geel van krokussen, wit van sneeuwklokjes en zelfs al geel van narcissen. We ontdekken knoppen in de struiken en hier en daar zie je dat ze al zijn opengebarsten. Bij Zeist zagen we al een struik met bloesem. Het wordt lente. Wat verborgen was, wordt zichtbaar en groeit.
Natuurlijk kennen wij de loop der seizoenen. De groei, het groen en het buiten zijn in de zomer maakt plaats voor de oogst en herfstkleuren in het najaar. In de winter is er de verstilling en in de lente barst het los in fris groen en kleurenpracht. In deze periode, de beginnende lente met ook nog koude dagen, merk je dat er verwachting en blijdschap in de lucht hangt. De vogels beginnen weer te zingen, de mensen worden vrolijk. Tijd voor expressie, tijd dat alles zich weer laat zien, tijd voor warme zonnestralen in ons gezicht.
Voor het eerst in de tuin
Op 1 maart zaten we voor het eerst even in de tuin. Het was acht graden, de zon scheen en het was bijna windstil. We zaten op een beschut plekje. Na een kwartiertje kon zelfs mijn jas uit. We keken naar de blauwe lucht waartegen de nog kale takken afstaken. En we keken naar alles wat begon te groeien en uit te botten. Heerlijk. Ik ken de namen niet van alle struiken en bomen, maar genoot er daarom niet minder van. We maakten de foto van het groen uit een openbarstende knop die je hierboven ziet. De belofte van groei, het teken van leven.
Verborgen potentie in ons
Ik hou van de lente, maar ik zie ook het nut van de winter. Onder de grond en in de bomen gebeurt er van alles. Onzichtbaar voor ons wordt de kiem gelegd voor een nieuw seizoen van groei en bloei. In de aarde liggen zaadjes die alles voor de toekomstige prachtige bloem al in zich dragen. Zo is het met ons ook: er ligt heel veel potentie in ons verborgen. Veel kennis, inzichten, mogelijkheden, wensen, verlangens. Maar ook oud zeer, trauma, belemmerende overtuigingen en pijn.
Wanneer wij vertragen en verstillen, zoals de natuur in de winter doet, dan kunnen wij er soms bij. Bij dat wat verborgen lag in onszelf. Mijmerend, in meditatie of met de pen. Maar ook tijdens het tekenen, schilderen, in de tuin werken, wandelen, puzzelen of een andere creatieve of meditatieve bezigheid. Dan komen dingen in ons op waar we ons niet echt bewust van waren. Het komt uit de knop en aan het licht. Tijdens het schrijven ben ik vaak vol verwachting wat er zichtbaar zal worden. Nieuwsgierig naar de vorm, de kleur, het gevoel.
Graven onder de oppervlakte
Het is fijn om even te graven naar wat er vlak onder de oppervlakte ligt en daarna iets te gaan doen met het resultaat. Bijvoorbeeld 5 of 10 minuten schrijven met als beginzin: waar heb ik zin in? Of als je nog zekerder wilt zijn van actie: wat wil ik straks gaan doen? En dan niet nadenken maar achter elkaar doorschrijven, ook als je onzin schrijft. Hoewel je dan nog kunt schrijven dat je op de bank wilt liggen Netflixen, is de kans dat je in beweging komt best groot. Lekker weer, tijd om naar buiten te gaan. Tijd voor expressie.
Het is als met de in-en uitademing en als met eb en vloed: er is een ritme van naar binnen en daarna naar buiten. Van reflecteren en bezinnen en daarna van actie en scheppen. Maar ook van inspanning en ontspanning. Van tijd voor jezelf en naar binnen (schrijven) naar actie in de ‘buiten’wereld.
Jij barst uit de knop. Zoals de lente
Het is een fijne gewoonte om iedere ochtend te beginnen met even aan de binnenkant voelen wat je die dag aan de buitenkant wilt doen. Je kunt er even over nadenken, nog lekker in bed. Of je kunt er even over mediteren of schrijven. Even stilstaan hoe het met je is in plaats van direct op de automatische piloot de dag in. Voelen en bedenken wat je wilt gaan doen. Waar je behoefte aan hebt. Of waar je zin in hebt. Zodat je die dag beter tot je recht komt. Bewuster bezig bent. Je intentie kruipt uit het ei. Barst uit de knop. Jij barst uit de knop. Zoals de lente.
Liefs, Anke
Schrijf jezelf next level is onderdeel van WunjoWelZijn