Vakantie
De afgelopen drie weken genoten wij van een campervakantie in Denemarken en Zweden. Ik kies het woord ‘genieten’ bewust, want we hadden een geweldige vakantie. Het draaide om natuur, rust, water, de beleving van het camperen en nog het meest om dierbare mensen.
Ruim de helft van de vakantie brachten we door met het gezin van een dochter, met kleinkindertjes van drie en één. Ik kreeg van de oudste even de koosnaam: omi-de-pomi. Hoe kan je hart overstromen van liefde.
Jachthaven
De terugreis was deel van onze vakantie. Niet de bestemming, maar de reis was het doel. Zo leerden we Denemarken beter kennen. Daar zochten we, zoals meestal, het water op en stonden we een nacht in een jachthaven aan de kleine Belt. De campers staan vaak op een rij aan de rand van de haven en deze keer was het niet anders. Vrij uitzicht op de haven.
Net niet warm genoeg om buiten te zitten, zaten we een deel van de middag en de hele avond binnen. Op de eerste rij, vanuit de stoelen in de cabine, zat ik als op een terras mensen te kijken. En boten. En meeuwen. De donker wordende lucht. Een topavond.
Mensen
Als vanzelf ga je dan een beetje fantaseren over de mensen die je ziet. Een stoere zeebonk met een hautaine blik zag ik voor me als eigenaar van één van de duurdere jachten, maar hij verdween met zijn vrouw in een klein bootje. Het groepje mensen van meerdere leeftijden dat eensgezind krabbetjes stond te vangen, kreeg ik niet duidelijk. Was die ene jongen nu een zoon of partner van? En waarom wilde het ene zoontje de krabben de vrijheid teruggeven en de andere niet?
Zo, in die sfeer van vakantie, met niets dat hoeft of roept en ik als toeschouwer aan de rand van het toneel, sloeg ik aan het mijmeren. Een jachthaven is een plek van thuiskomen. En van weggaan natuurlijk ook. Nauwelijks golfslag in het water, maar rust en verstilling. Een veilige haven als contrast met de woeste zee buitengaats. (Dichterlijke vrijheid hoor, want een woeste zee komt op die plek vast niet echt voor)
Metafoor voor het leven
De metafoor met het leven kwam in me op. Wanneer, hoe en waar ervaren wij het leven als een storm, met lastige, hoge golven? Wanneer happen wij naar adem of worden we bijna overspoeld? Wat is voor ons in zo’n situatie de veilige haven en hoe komen we daar?
En de andere kant: wanneer liggen wij opgetuigd klaar om uit te varen, maar gaan we niet? Durven we misschien niet, of is onze uitrusting toch nog niet helemaal op orde. Wat hebben we dan nodig om toch in beweging te komen? Welk duwtje kunnen we onszelf geven.
Waarschijnlijk was ik over deze onderwerpen gaan schrijven als lamplicht niet het uitzicht zou hebben bedorven. Nu was het minstens zo fijn om samen met Peter deze langzame film te blijven bekijken.
Balans
Er is een balans tussen schuilen in de haven en varen op de golven van het leven. Tussen avontuur en veiligheid. Tussen groei en rust. Die balans is niet vaststaand. We kunnen ieder moment kiezen en voelen wat nodig is: actie of rust.
Ik wens je op ieder moment de beste van die twee.
Liefs, Anke
PS
- Mijmerend schrijven, heb je dat wel eens gedaan? Begin met wat gedachteloos gezette lijnen, wat figuurtjes of krabbels. En begin te schrijven met de woorden: “ik schrijf”…. Laat ontstaan wat ontstaat. Mijmer over wat er maar in je op komt. Het hoeft niets te worden. Je schrijft rustig, loom en ontspannen en geeft ruimte aan wat er maar voorbij wil varen. Zoals in de haven.
Schrijf jezelf next level is onderdeel van WunjoWelZijn