Decor van het verhaal
Het verhaal speelt zich af tijdens een reisdag in de vakantie. Zoals we dan vaak doen, stopten we op een parkeerplaats om te lunchen. Vooral ook leuk om mensen te kijken.
Het was zo’n grote parkeerplaats in het buitenland. Met een winkel slash cafetaria, toiletten en picknickbankjes. Een prima plek als je op doorreis bent.
Voorprogramma
Aan één van die bankjes, niet heel dichtbij maar goed zichtbaar, stopten een vrouw met haar bejaarde moeder. Broodjes werden op tafel gelegd. Moeder ging plassen en dochter rende naar de auto. Waarom doet ze dat, dacht ik nog.
Ondertussen kwam een grote zwarte kraai de boel verkennen, aangetrokken door de broodjes. Ja, hebbes, een forse snavel vol brood. Gokte ik, want eigenlijk zag ik hem alleen maar in het brood pikken. De afstand was te groot voor details. Toen hoorde ik de vrouw lachen en in de telefoon roepen. Ze kwam om de vogel weg te jagen.
1e bedrijf van het verhaal
Moeder en dochter waren uitgegeten en vertrokken. Er ontstond een nieuw tafereel. Een auto stopte en een blonde man stapte uit. Hij legde zijn bovenarmen op het autodak en keek op zijn mobiel. Zijn vrouw en dochtertje, ook blond, stapten uit en liepen richting het gebouw. Ik zag hun gezichten niet.
De man was nogal druk met zijn telefoon. Keek zijn vrouw en kindje niet na, maar was verdiept. Moest hij nog werken tijdens zijn vakantie? Achterin de auto zag ik iets bewegen en ik was benieuwd of daar nog een kindje zat. Een zoontje dat niet uit de auto wilde? Bleef de vader daarom bij de auto?
2e bedrijf
Vader begon selfies te maken. Eerst deed hij zijn blonde lok in model en dan nam hij de foto. Het bleef niet bij eentje. Vreemd. Ik had nooit eerder een man dat zo zien doen. Ook steeds datzelfde ritueel: zijn verwaaide haar in model en dan weer een selfie. Welke man doet dat? Een man met een minnares?
Klaar met de selfies deed de man het portier open en boog zich naar binnen. Daarna liep ook hij weg richting het gebouw. Zoontje achterin de auto die niet hoefde plassen misschien? En nu ging de man even alleen? Of duurde het hem te lang dat vrouw en dochter terugkwamen?
3e bedrijf
Even later, kwamen ze gedrieën teruglopen. De vrouw droeg een doos met papieren zakken. Blijkbaar een lunch. Ze leek ouder dan ik had aangenomen. De twijfel sloeg toe: was het wel een ouderpaar met twee kinderen? Het autoportier ging open en er stapte een jongen uit, of misschien was hij al jong volwassen. En de ‘vader’ deed een paar huppelpasjes.
Met hun vieren gingen ze aan de picknicktafel zitten. De moeder met haar twee grote zoons en dochtertje. En ik schoot in de lach om mezelf.
Nabeschouwing
Zo hebben wij ook verhalen over onszelf. Met de bijbehorende gedachten en gevoelens. Een deel van die verhalen keuren we af. We veroordelen onszelf erom. Geven onszelf op de kop, spreken onszelf streng toe. Maar wat als zo’n verhaal ook slechts een verhaal is? Slechts een interpretatie die we zijn gaan geloven? Een beperkt beeld vanuit een bepaald perspectief?
Misschien vragen sommige van onze verhalen erom om herschreven te worden. Of herzien. Of zelfs geschrapt. En dan vraag ik me af: wie zijn we zonder ons verhaal?
Liefs, Anke
Schrijf jezelf next level is onderdeel van WunjoWelZijn