Hoe gaan die van jou? Je gedachten? Ratelen ze de hele dag door? Of laten ze ook weleens een stilte vallen? Ondersteunen ze jou? Of boren ze je de grond in? En ook belangrijk: geloof je ze? Of laat je ze maar kletsen?
Wij wonen aan de rand van het bos en vanuit mijn werkplek kijk ik uit op het eerste stukje. Daar loopt ook het pad dieper het bos in en naar de hei. Nu de bladeren zijn gevallen, heb ik vrij zicht en kan ik de wandelaars zien. Veel van hen lopen daar mét hond.
Hond met vrouw
Op een ochtend, terwijl ik schreef in mijn journal, trok iets in mijn ooghoek mijn aandacht. Ik keek op en zag een vrouw rennen. Meestal schrijf ik zeer geconcentreerd, maar nu won mijn nieuwsgierigheid. Waarom rende die vrouw terwijl ze niet was gekleed als een sporter? Had er iemand hulp nodig? Was haar kindje weg? Hond weg? Ja, die dus.
Op het moment dat de vrouw stilstond en riep, kwam er een blonde labrador aangerend. Grappig hoe de hond reageerde. Toen het baasje achter hem aanrende leek hij de baas, maar zodra zij stilstond was zij hem de baas. Hij ging zelfs keurig zitten, omdat hem dat zo was geleerd. In ruil voor een hondensnoepje.
Metafoor
Nog in de sfeer van het schrijven over mijn brein, zag ik direct de metafoor. Het hondje staat voor onze gedachten. De vrouw voor onszelf. Een hond rent vaak alle kanten op, het hapt naar dwarrelende blaadjes, rent naar andere honden, ruikt aan bomen en komt niet (altijd) als hij wordt geroepen. Hij gaat het liefst, niet aangelijnd, zijn eigen gang. Instinctief.
Onze gedachten doen dat ook. Ze zijn net hondjes. Gedachten op vier pootjes. Een verschil is dat onze bedenksels meer worden aangestuurd door ons onderbewustzijn dan door ons instinct. Ze zijn ook vaak associatief en vooral negatief. Ze kunnen niet anders zijn, want we moesten vroeger als vluchtdier alert zijn op beren die ons op wilden eten en op ander gevaar. Ons brein moet ons waarschuwen en ons lichaam op scherp zetten.
De vrouw in haar centrum
Net zoals een hondje een hondje is en jij jij, zijn gedachten gedachten. Jij en ik zijn niet onze gedachten. Bij een hond is dat duidelijk: jij en je hond zijn twee verschillende organismes. Bij gedachten trappen we er nog weleens in en identificeren we ons ermee. Het stemmetje zegt: ‘dat kun jij niet’ en ineens voelen we ons iemand die het niet kan.
Toen de vrouw stopte met achter haar hond aanrennen, veranderde het hele scenario. Zij nam de leiding terug. Voor haar hond was daarmee het plezier eraf, want hij wilde natuurlijk dat het baasje volgde. Dat deed ze niet meer: ze stond stil, in haar eigen centrum. En riep haar hond tot de orde.
Aan de riem van onze gedachten
Als ik niet aan het schrijven was geweest, was de metafoor me vast niet opgevallen. Nu was ik in een andere gemoedstoestand, of noem het: staat van zijn, en zag ik het wél op deze manier. Misschien vind jij het nu wat gekunsteld, maar op dat moment was het voor mij glashelder.
Kijk maar eens mee, als je wilt. Wij laten ons heel vaak leiden door onze gedachten. Zij zitten aan het stuur. Of om in stijl te blijven: wij zitten aan de riem van onze gedachten in plaats van andersom. De gedachten zijn de baas en wij volgen, hoe rot we ons ook kunnen voelen door wat we denken. Hoe klein ze ons ook kunnen houden of hoe onmachtig ze ons doen voelen. Als wij weer de baas worden, dan merken we onze gedachten op maar volgen ze niet klakkeloos. Dat vraagt heel alert zijn en heel veel oefenen.
In de mand: de hondjes én onze gedachten
Onze gedachten vliegen vaak alle kanten op, net als jonge honden. Dat maakt ze onvoorspelbaar, onbeheersbaar en vermoeiend. Gelukkig kunnen we dus leren om de leiding te krijgen en houden over de stemmetjes in ons hoofd. Net zoals we puppy’s trainen en dan op de cursus zelf leren hoe we met ze om moeten gaan. Bij gedachten doen we dat door bijvoorbeeld te mediteren, mindfulness te beoefenen of door te schrijven over onze innerlijke wereld. Schrijven over wat ons bezig houdt, geeft ons namelijk inzicht in onze eigen gedachten.
Als we ze leren kennen, ontdekken we hoe ze werken. Dan valt ons op welke woorden en zinnen zichzelf eindeloos blijven herhalen. 80% van onze gedachten doet dat dagelijks, vooral de negatieve. Steeds dezelfde riedel die ons uitput en onderuit haalt. Het is zo’n opluchting als we stoppen met ze geloven. Het gaat niet vanzelf, maar het is de moeite zeker waard. Dan hebben onze gedachten geen pootjes meer, maar blijven ze in hun mandje tot wij ze roepen.
Liefs, Anke
PS
- Hoe je kunt schrijven om je gedachten beter te leren kennen, lees je op veel plaatsen op deze site. Bijvoorbeeld bij tips voor schrijven
- Als je niet lekker in je vel zit of je leven niet lekker loopt, kun je flowschrijven inzetten om te ontdekken hoe je je leven kunt verbeteren en welke stappen je daarvoor gaat zetten. Probeer 3 mails lang (sterk afgeprijsde) mailcoaching via Verken je verlangen.
Schrijf jezelf next level is onderdeel van WunjoWelZijn