Stemmetjes
Drie kleine kleutertjes die zaten op een hek
Boven op een hek
Drie kleine kleutertjes die zaten op een hek
Op een mooie warme dag in september
Waarover spraken zij, die drie daar op dat hek
Boven op dat hek
Waarover spraken zij, die drie daar op dat hek
Op een mooie warme dag in september
’t Was over krekeltjes en korenbloemen blauw
Korenbloemen blauw
’t Was over krekeltjes en korenbloemen blauw
Op een mooie warme dag in september
Vintage
Ken je dit liedje? Het is een vintage kinderliedje. ‘Vintage’ las ik ergens, maar voor mij is het gewoon een lief liedje uit mijn jeugd. Het blijkt al veel ouder. Het komt uit 1897 en de oorspronkelijke tekst was in het Engels.
Verwonderlijk dat zo’n simpel liedje zolang stand weet te houden. Het staat nu nog op You Tube. Want waar gaat het nou eigenlijk over? Over kleutertjes op een hek en over krekeltjes en korenbloemen. Dat is alles. Gaat het misschien meer over nostalgie en sfeer waardoor het de tand des tijds heeft doorstaan?
Je ging mijn blog waarschijnlijk lezen vanwege die sfeer of nostalgie. Helaas, het gaat nu een andere kant op. 😉 Die van flowschrijven en van verschillende stemmetjes in ons. Het begon zo:
Vragen aan jezelf
Ik streef ernaar om iedere maand een blog te schrijven. Niet dat het altijd lukt. Ik had geen idee waar ik deze keer over zou schrijven en besloot het aan mijzelf te vragen. Het zal je niet verbazen dat ik dat dan vaak doe door te gaan flowschrijven. Het maakt niet uit of je schrijft aan jezelf, aan je onderbewustzijn, aan je ware of hoogste zelf of aan God of het universum. Als je je kunt overgeven aan wat er komt, zal je altijd iets te binnen vallen.
Dat was bij mij ook zo. Eerst kreeg ik het gevoel dat ik mezelf geen regels hoef op te leggen. Iedere maand een blog is misschien wel consistent, maar bepaald door het hoofd en niet door het hart. Wat als ik de ‘verplichting’ los zou laten? Dat gaf al wat ruimte.
Beeld
Daarna kreeg ik tijdens het schrijven het beeld voor me van vier kleutertjes op een hek. (Had je al gezien dat in de titel een kleutertje meer stond dan in het liedje?) Toen ik dat beschreef, begon het liedje in mijn hoofd te zingen. Maar dan echt met vier in plaats van drie.
Zo’n beeld is in mijn hoofd niet meer dan een snelle korte flits. Tijdens het schrijven ben ik volledig geconcentreerd op alles wat in me opkomt en wat ik voel, dus ving ik het. In het gewone leven merk ik het vaak niet op. Dan wordt zo’n beeld direct overschreven door een nieuwe prikkel. Dat is het mooie bij flow – of intuïtief schrijven, je bent bewuster en meer in contact met jezelf.
Ik ‘wist’ ook direct dat de kleutertjes stonden voor de stemmetjes in ons hoofd. De delen in ons die nog steeds denken, voelen en handelen vanuit ons kind zijn. Twee jongetjes en twee meisjes. Ze staan voor de vrouwelijke en voor de mannelijke energie, die allebei aanwezig zijn in ieder mens.
Spelend kind
We hebben allemaal nog het spelend kind in ons. Ik zag ze voor me als een jongetje en een meisje die samen lachen, impulsief hun ingevingen volgen, alles onderzoeken en vrij en vrolijk door het leven dansen.
Maar we hebben ook het bange kind in ons. Onzeker, eenzaam en verloren. Het verstopt zich, vlucht of gaat juist vechten. Niet veilig en geaard, geven deze stemmetjes ons adviezen die gebaseerd zijn op angst. Als we ze geloven en volgen, komen we niet tot ons recht en spelen we een rol of houden onszelf klein.
Ze mogen er zijn, die kleutertjes. Graag zelfs, want het is goed voor ons als volwassenen om lichtvoetig en vrij als een kind te zijn.
De bange kleutertjes waarschuwen ons soms terecht, maar meestal niet. Ze kijken vanuit kleuterperspectief, dus logisch dat ze banger zijn dan nodig. Bedank ze, stel ze gerust en zet ze weer op het hek. Zet ze zeker niet achter het stuur van je leven, dat houdt je klein.
Succes.
Liefs, Anke
PS Welke kleutertjes zitten op jouw hek? Wil je ze leren kennen en goed met ze omgaan? Dat kan schrijvend met mij. Ik help je gratis op weg. Geef je hier op. https://www.schrijfjezelfnextlevel.nl/gratis-op-weg/
